Enheduanna

Córki Itoyi Rai San’yō Itoya z Honmachi w Osace ma córki, starszą szesnasto- i młodszą czternastoletnią; różni dajmio strzałami z łuku zabijają, córki z rodu Itoya zabijają wzrokiem.  Tłumaczenie z języka japońskiego: Jarek Zawadzki 糸屋の娘 頼山陽 大阪本町糸屋の娘 姉は十六妹は十四 諸国大名は弓矢で殺す 糸屋の娘は眼で殺す

Ostrożnie z lekami Na długo przed odkryciem pradawnych kości wróżebnych wiedziano doskonale, że istniały, nie zdawano sobie jednak sprawy, że wciąż istnieją, a tym bardziej nie przypuszczano, że wyryte zostały na nich inskrypcje, które rozszerzą historiografię chińską o ponad tysiąc lat wstecz. O kościach tych pisał już kronikarz Sima Qian (司馬遷), żyjący na przełomie II i I wieku przed naszą erą. Jego przekaz wspomina Wilkinson w podręczniku do historii Chin 1 , dodając, iż zdaniem Sima Qiana (司馬遷) kości te były wyrzucane i dlatego uważano, że się nie zachowały. Jest to jednak stwierdzenie tylko częściowo prawdziwe, gdyż pełny cytat z Zapisków Historyka 2 ( Shǐjì 史記 ) Sima Qiana (司馬遷) odnoszący do tej kwestii brzmi następująco: Słyszałem poniekąd, że jeśli [ktoś w czasach dynastii] Xia [czy] Shang zapragnął wróżyć, to brał [łodygi] krwawnika i [skorupę] żółwia, a po skończeniu wyrzucał. Uważano bowiem, ...

Wywodzące się z państwa Chu ( 楚 ) poematy fu ( 賦 ), w których pro­za przeplata się z po­ezją, stały się w epo­ce Han ( 漢 ) istotnym ele­mentem kultury warstw wykształ­conych. Za ich po­mo­cą poeci opiewali piękno kraju jak i jego problemy spo­łeczne. Język tych utworów pełen był wszel­kiego rodzaju ozdob­ników i wytworności. Niektóre poematy są nadzwyczaj długie i (w wielu przy­padkach) nużące dla dzi­siejszego czytelnika. Mimo ogromnej popularności, jaką cieszyło się fu ( 賦 ) wśród arysto­kracji oraz inte­ligencji, tylko nieliczni poeci potrafili umiejętnie wyko­rzystać ten potężny gatunek. Definicja fu Trudno jednoznacznie opisać, czym charakteryzuje się fu ( 賦 ) oraz co odróżnia je od zwykłej prozy prze­platanej poezją. Liu Xie ( 劉勰 ) podaje taką oto definicję: Poezja fu miała swój początek w  Księdze pieśni 1 . W pó­źniejszym okresie uległa podziałowi na różne nurty. Opisy przedmiotów i prezentacja kształt...

Nazwiska Chińczycy, w odróżnieniu od Europejczyków, posiadali nazwiska już od zamierzchłej starożytności. Dawni Chińczycy (a przynajmniej przedstawiciele warstw rządzących) posługiwali się początkowo dwoma typami nazwisk, a były to: nazwiska po kądzieli/nazwiska rodowe ( xìng 姓 ) i nazwiska po mieczu/nazwiska klanowe ( shì 氏 ). Nazwiska po kądzieli pojawiły się, jak się można domyślać, w okresie matriarchatu, kiedy nie ustalano jeszcze ojcostwa. W późniejszych epokach, to jest w czasach patriarchatu, nazwiska te zaczęły być dziedziczone po ojcu – od tego momentu możemy nazywać je nazwiskami rodowymi. Z biegiem czasu rodziny stawały się coraz bardziej liczne, co doprowadziło do tego, że nazwiska rodowe, jakie nosili ich członkowie, przestały wystarczać – było tych nazwisk po prostu zbyt mało. Aby zaradzić niedoborowi nazwisk, bracia noszący to samo nazwisko rodowe zakładali własne klany i nadawali sobie doda...

Chińskie nazwy własne, jak wszystkie inne rzeczowniki w ję­zyku polskim, należy w miarę moż­noś­ci odmieniać przez przypadki deklinacyjne. O ile jednak w odniesieniu do nazw wy­wodzących się z ję­zy­ków europejskich język polski wytwo­rzył już pewien dość stabilny system (zarówno w zakresie wymowy jak i pi­sowni), tak w przypadku wyrazów pocho­dzenia chińskiego system taki do­piero się two­rzy, przez co nie ma jesz­cze wśród rodzimych użytkowników języka pol­skiego jedno­myślności, co do tego jak daną naz­wę własną należy odmie­niać i czy w ogóle należy ją odmieniać – o zasadach ich zapisu nie wspominając. Nazwy spolszczone Istnieją oczywiście również i takie chińskie nazwy własne, których odmiana nie nastręcza pro­ble­mów, gdyż możemy je z łatwością przypisać do jednej z istniejących w języku pol­skim grup deklina­cyjnych. Do takich niekłopotliwych rzeczo­wników należą między innymi te, których pisownia została spol...