Łacina (nie)podwórkowa – Catulli Carmen 16

Lesbia, 1878, John Reinhard Weguelin

Pedicabo ego vos et irrumabo,
Aureli pathice et cinaede Furi,
qui me ex versiculis meis putastis,
quod sunt molliculi, parum pudicum.
Nam castum esse decet pium poetam
ipsum, versiculos nihil necesse est;
qui tum denique habent salem ac leporem,
si sunt molliculi ac parum pudici,
et quod pruriat incitare possunt,
non dico pueris, sed his pilosis
qui duros nequeunt movere lumbos.
Vos, quod milia multa basiorum
legistis, male me marem putatis?
Pedicabo ego vos et irrumabo.

Ja was w dupę wyrucham i w ryj będę jebać,
Onaczony Furiusie i cioto Aureli,
którzy, moje wierszyki czytając, myślicie,
że ja rozwiązły jestem i mało cnotliwy.
Godzi się zachowywać przystojnie poecie,
ale od wierszy tego wymagać nie trzeba,
gdyż więcej mają smaku przecież i wigoru,
jeżeli są rozwiązłe i mało cnotliwe,
przez co potrafią dreszcze pożądania wzbudzać,
nie mówię, że u chłopców, ale u włochaczy,
co sztywnych nie potrafią już poruszać lędźwi.
Wy, coście pocałunków tysiące zgłębili,
za lichego mężczyznę mnie dziś uważacie?
Ja was w dupę wyrucham i w ryj będę jebać.