Enheduanna

Lesbia , 1878, John Reinhard Weguelin Pedicabo ego vos et irrumabo, Aureli pathice et cinaede Furi, qui me ex versiculis meis putastis, quod sunt molliculi, parum pudicum. Nam castum esse decet pium poetam ipsum, versiculos nihil necesse est; qui tum denique habent salem ac leporem, si sunt molliculi ac parum pudici, et quod pruriat incitare possunt, non dico pueris, sed his pilosis qui duros nequeunt movere lumbos. Vos, quod milia multa basiorum legistis, male me marem putatis? Pedicabo ego vos et irrumabo. Ja was w dupę wyrucham i w ryj będę jebać, Onaczony Furiusie i cioto Aureli, którzy, moje wierszyki czytając, myślicie, że ja rozwiązły jestem i mało cnotliwy. Godzi się zachowywać przystojnie poecie, ale od wierszy tego wymagać nie trzeba, gdyż więcej mają smaku przecież i wigoru, jeżeli są rozwiązłe i mało cnotliwe, przez co potrafią dreszcze pożądania wzbudzać, nie mówię, że u chłopców, ale u włochaczy, co sztywnych nie potrafią już poruszać lędźwi. Wy, coście pocałunków tysiące...

Rzecz miała miejsce w Taiyuanie, gdzie żył sobie pewien uczony jegomość o nazwisku Wang. Przechadzając się nad ranem, spotkał pewnego razu dziewczynę, która trzymając w ręku jakieś zawiniątko, zmierzała przed siebie niepewnym choć szybkim krokiem. Wiele nie myśląc, ruszył za nią. Okazało się, że była to urodziwa istota w wieku około szesnastu lat, więc bardzo mu się też spodobała. – Dokąd to tak z samego rana? – spytał. – Nie zaradzi pan mojemu zmartwieniu. Przecież nawet się nie znamy. Po co w ogóle pytać? – odrzekła. – A co to za zmartwienie? Jeśli będę mógł pomóc, nie odmówię. – Zachłanny ojciec sprzedał mnie do bogatego domu – odpowiedziała, spuszczając głowę. – Pierwsza żona była o mnie zazdrosna. Każdego ranka wydzierała się na mnie, a wieczorem biła mnie i poniżała. Nie mogłam już tego wytrzymać, więc poszłam sobie w siną dal, i tyle. – Dokąd idziesz? – Nie wiem, dokąd idę,...