Enheduanna

Ballada changgańska, część I ( 長干行其一 ) Li Bai 李白 Włosy mi jeszcze nie skrywały czoła, Ty przybywałeś na koniu z bambusa, Zielone śliwki rzucając dokoła. Mieszkając przecież od dziecka w Changganie, Obcy nam wstyd był i niedowierzanie. Wyszłam za ciebie w swym czternastym roku; Bałam się wtedy do ciebie uśmiechnąć, Spuszczałam głowę i na każdym kroku W kąt się chowałam. Ty ciągle krzyczałeś. Pytałeś, pragnąc wydobyć coś ze mnie, Lecz ja milczałam ― wszystko nadaremnie. Rozpogodziłam się, gdy minął rok. Po dni ostatnie twoja chcę być cała I trwać przy tobie, choćby nie wiem co. Po cóż innego ja bym szukać miała? Szesnaście lat mi było, gdyś wyruszył W podróż daleką na Jangcy przełomy. W czerwcu nie wolno rzeki lekceważyć: Małp krzyk żałosny ― nurt wód niewiadomy. Ślady pod bramą dawno mchem zarosły, Mech jak tęsknota ― nic go nie wymiecie. Liście z drzew lecą, ach ten wiatr jesienny ...

Wywodzące się z państwa Chu ( 楚 ) poematy fu ( 賦 ), w których pro­za przeplata się z po­ezją, stały się w epo­ce Han ( 漢 ) istotnym ele­mentem kultury warstw wykształ­conych. Za ich po­mo­cą poeci opiewali piękno kraju jak i jego problemy spo­łeczne. Język tych utworów pełen był wszel­kiego rodzaju ozdob­ników i wytworności. Niektóre poematy są nadzwyczaj długie i (w wielu przy­padkach) nużące dla dzi­siejszego czytelnika. Mimo ogromnej popularności, jaką cieszyło się fu ( 賦 ) wśród arysto­kracji oraz inte­ligencji, tylko nieliczni poeci potrafili umiejętnie wyko­rzystać ten potężny gatunek. Definicja fu Trudno jednoznacznie opisać, czym charakteryzuje się fu ( 賦 ) oraz co odróżnia je od zwykłej prozy prze­platanej poezją. Liu Xie ( 劉勰 ) podaje taką oto definicję: Poezja fu miała swój początek w  Księdze pieśni 1 . W pó­źniejszym okresie uległa podziałowi na różne nurty. Opisy przedmiotów i prezentacja kształt...

Nazwiska Chińczycy, w odróżnieniu od Europejczyków, posiadali nazwiska już od zamierzchłej starożytności. Dawni Chińczycy (a przynajmniej przedstawiciele warstw rządzących) posługiwali się początkowo dwoma typami nazwisk, a były to: nazwiska po kądzieli/nazwiska rodowe ( xìng 姓 ) i nazwiska po mieczu/nazwiska klanowe ( shì 氏 ). Nazwiska po kądzieli pojawiły się, jak się można domyślać, w okresie matriarchatu, kiedy nie ustalano jeszcze ojcostwa. W późniejszych epokach, to jest w czasach patriarchatu, nazwiska te zaczęły być dziedziczone po ojcu – od tego momentu możemy nazywać je nazwiskami rodowymi. Z biegiem czasu rodziny stawały się coraz bardziej liczne, co doprowadziło do tego, że nazwiska rodowe, jakie nosili ich członkowie, przestały wystarczać – było tych nazwisk po prostu zbyt mało. Aby zaradzić niedoborowi nazwisk, bracia noszący to samo nazwisko rodowe zakładali własne klany i nadawali sobie doda...